[İskambil Kartları Blog Turu #3] Uykusuz - Ayça Güçlüten

Yeni tur zamanı geldi, okulun son noktalarına yaklaşıldı, son sınavların çilesi, not yükseltme çilçilesi derken yorgunluktan gözümün önünü göremeyecek hale geldim. Yaz geldi, pilim bitti kısacası. Bu sıcaklar insan sağlığına zararlı yahu, vallahi hamama gitsem bu kadar su dökmezdim. Küresel ısınımanın canı cehenneme, ozon tabakası bizim her şeyimiz!
             Anladığınız üzere, çok berbat bir ruh hali içerisindeyim.

 Kitabın öncelikle dışından içine doğru gitmek istiyorum, kapağı tek kelimeyle "muhteşem". Hani üstüne ne denilir hiç bilmiyorum. Postiga'yı bu konuda tebrik ediyorum, kendilerinin en en en beğendiğim kapağı ve sahiden bir yaratıcılık ürünü. Yapmaya çalıştıkları şey çok şık, kitabın kapağındaki tonlamalar inanılmaz. Hani ilk elime aldığımda kapağıyla epey bir bakıştık. Bir sanal ortamdan şöyle bir incelemek var, bir de eline alıp detaylarına bakmak var. Elime ilk aldığım andan itibaren kendisi kütüphanemdeki kapağı en güzel kitap olma şerefine erişti. Bir paragraf boyunca kapağına metiyeler düzmemden anlayacağınız üzere, sırf kapağı için bile alabilirdim bu kitabı yani düşünün öyle bir beğenme bendeki.

 Arka kapakta yazan yazıdan tutun, kitabın ilk sayfasını açtığımda okuduklarıma kadar kitap ilk başta bana oldukça ütopik gelmişti, hani nasıl desem, çok farklı bir boyuttan yazılmış gibiydi. Cümleler çok ilginçti, insan bir sonraki sayfayı çevirip "Acaba bunu nereye bağlayacak?" diye düşündürüyordu ama gel gelelim ki böyle merak uyandırıcı olaylar tüm kitapta devam ettiği için bir yerden sonra umutsuzluğa kapılmama neden oldu. Karmaşık olaylar bir yere bağlanmayacaktı, ana karakter düşündüklerini düşündüğü için değil de bizi kandırmak için düşünüyor gibiydi.

 Böyle bir kitap... Nasıl yazılabilir ki? Sanki insan düşüncelerinin karmaşıklığını anlatmak ister gibi ama bir o kadar da karmaşık ki insan anlamak istemiyor.

 Ana karakterimiz Levent'in dünyaya bakış açısını (?) okuyoruz kitap boyunca ve hani Levent gerçekten beni bir şeyleri düşünmeye iten bir karakter oldu. Olumlu şeylerden ziyade, olumsuzları. Sanırım bu kitabın kapağına bir uyarı konulmalı, "Dünyayı toz pembe gören insanlar okumamalı." diye. Çünkü karamsar bir kitap ve toz pembeleri bir anda grileştirebilirmiş gibi hissettiriyor. Bunun iyi bir şey olduğunu düşünmüyorum ama yiğidi öldür hakkını yeme demişler, böyle bir kitap boyunca bu tür olumsuzlukları ele alabilmek bir yetenek olarak kabul edilmeli. Yazarın değişik bir zekası olduğu inkar edilemez. Oturup biraz düşündüğümde kitapta ekspresyonizm ve sürrealizm gibi farklı fikir akımlarını anımsar gibi de oldum. Bu Levent'in bilinçaltı ve rüyalarının kitapta oldukça geçmesinden ve ruhsal durumlarının çok detaylı anlatılmasındandı.

 Uykusuz elimize, neredeyse Hayallerim Ruhumu Öpüyordu turunun sonlarına doğru geldi. O kadar erken gelmesine ve bu kadar minik bir kitap olmasına rağmen yine de şıp diye okuyup bitiremedim. Bu bence kitabın ağırlığına bağlıydı, mecazi olarak. Yine de sonundan da tam olarak sonundan da bir çıkarım yapamadığımı belirtmek isterim. Umarım anlayan biri çıkar da bana da anlatır, ne diyeyim.

 Kitapta mükemmel ötesi alıntılar vardı. Altlarını çizmekten kalem tükenmiş bile olabilir, ben size o kadar diyeyim, satırların kenarlarına bırakabildiğim kadar bıraktım.

Bazı aksilikler yüzünden gecikmesine ve hatta tur bitmesine rağmen bu kitabı yorumsuz bırakamazdım, eh, sonuç olarak da bırakmadım.

Benden bu kadar, beğendim ya da beğenmedim diye net bir ifadede bulunamam artık sıra sizin tercihinizde.