Ve sahne: İrfan Yunus ve ailesinin Balkara şehrinde işlettiği naif lunapark. "Hangi lunapark bir uydu fotoğrafına doluyken yakalanmışsa oralıyım ben" cümlesinin müellifi İrfan.
"Burada çocukluk değil manyaklık ortaya çıkar" sözünün sahibi Zafer. "Lunaparktaki sese ve ışığa savunma geliştirmeye çalışan sinir sistemi dert çekmeye vakit bulamaz" diyen, pembe ojeli parmaklarıyla hayal perdelerini parçalayan Ayşegül. Dönmeli, hoplamalı, ışıklı bir eğlence köyü.
Ölmüş meşhur şarkıcılara mektuplar yazan safiyet ehli Mustafa, bir varoluş biçimi olarak bayılan Narine, kumarbaz Savaş, fettan Alev, dövüş ustası bir dondurmacı. Deniz kaplumbağası, peruklu balerin, şaşı ahtapot ve belgesel kameraları…
Ne demişler: Roket yükselmeye inanır. Rüzgâr hep kazanır, tül hep kaybeder. İşte huzurlarınızda; yükseliş, alçalış, merkezkaç ve Newton. Acı, avantür, komedi ve sürpriz. Bahadır Cüneyt Yalçın, Mütevazı Bir İntikam'ın ardından Hep Lunapark ile yeni edebiyata bir kez daha kahkaha ve sevgiyle selam çakıyor.
"Biz ancak kimsenin kaybetmediği bir ringte kazanabiliriz."
Öncelikle kitabı okurken sadece kendi şarkısı olan Yok Öyle Kararlı Şeyler'in Ah Lunapark'ın dinledim. Bu şarkı, YÖKŞ'nin kitaba özel yazdığı bir şarkı ve o kadar güzel ki. Kaç gündür dilime dolandı durup durup, "Atlı karınca, haklıydı kendi aklınca." diye bağırıyorum evin içinde. Dinleyin diye hemen alta bırakıyorum.
Yahu bu kitapta çok farklı bir şey vardı. Tamam, ben de sürekli genç kitapları okuyan bir insan değilim Türk yazarları da sık sık okuyorum ama daha önce böylesine değişik bir kalemle karşılaşmamıştım. Bahadır Cüneyt zaten Afilli Filintalar'da adını gördüğüm bir yazardı ama daha önce hiç okuma imkanım olmamıştı. Pişman oldum. Bu kitapta lunapark işleten bir Türk ailesinin hayatı olabilecek en içten ve en esprili şekilde yazılmış. Öyle okunup geçilecek kitap yazmak çok kolaydır ama üstünde durup düşünülecek satırlar yazabilmek çok az yazara bahşedilmiş bir lütuftur. Cidden daha bu kitabı anlatmak için daha ne diyebilirim bilmiyorum.
Kitap Zafer'n, yani lunaparkın sahibi İhsan Yunus'un oğlunun ağzından anlatılıyor. Fakat Zafer tam bir üçüncü şahıs gibi anlatıyor çoğu zaman olayları, orada olduğunu zar zor fark ediyorsunuz. Cinayet-polisiye okumayı seviyor, oldukça ince de bir mizah anlayışı var. İşte bu da benim Zafer'i sevme nedenim. Yine de favori karakterim Mustafa, yani Zafer'in dayısı. Çok naif, biraz içine kapanık birisi. Lunaparktaki kaplumbağayla konuşup bir de mektuplar yazıyor. Zeki Müren, Elvis Presley ve daha nicesine. Sayesinde bilmediğim çok fazla şey öğrendim. :D
Bahadır Cüneyt Yalçın cidden genel kültürü çok geniş bir insan, bahsettiği şarkılar, kullandığı kelimeler, anlattığı ünlüler olsun. Cidden hayran olunası birisi, kalemi o kadar özgün ve güzel ki. Aşağıya çok hoşuma giden bir şiirini bırakıyorum. Bende Mustafa gibi bir ünlüye mektup yazmak isterdim ama o kadar çok düşünmeme rağmen aklıma hiç kimse gelmedi. En iyisi biz bu işi ona bırakalım :')
Bir kitap aldım, bir koku,
Seni sordum.
Bir nefes, bir öksürük,
Kendimi ezip söndürdüğüm küllük,
Hep o usulca sesin.
Seni sordum.
Bir nefes, bir öksürük,
Kendimi ezip söndürdüğüm küllük,
Hep o usulca sesin.
Klasik kuğulara hiç güvenmem,
Boynunu andım.
Hastaneler temaruz taarruzunda,
Bahar da gelemez bazen.
En iyisi, bir kitap okudum.
Boynunu andım.
Hastaneler temaruz taarruzunda,
Bahar da gelemez bazen.
En iyisi, bir kitap okudum.
Kıpırdama, sinek korkuyor.
Bu sır çok kısa, sıkı dur:
İlk selam son kelimeyi fısıldar, daima.
Ama seni bildim,
Ama umut centilmenin standardı.
Bu sır çok kısa, sıkı dur:
İlk selam son kelimeyi fısıldar, daima.
Ama seni bildim,
Ama umut centilmenin standardı.
Elmayım, soydular mektup bıçağıyla,
Görmediler de feci utandım.
İnandın mı duyduğuna?
Şimdi adını saklarken aç biilaç,
Sen evini seç, ben canavarı oyalarım.
Görmediler de feci utandım.
İnandın mı duyduğuna?
Şimdi adını saklarken aç biilaç,
Sen evini seç, ben canavarı oyalarım.
Not2: Facebook ve Instagam çekilişlerimizi katılmayı unutmayııın!
Not2: Yazarın Afilli Filintalar'daki yazılarına bir bakın derim. ;)
.jpg)
